فارسی
فراز 12 از دعای 37 ( فضل خدا )
وَ لَوْ كَافَأْتَ الْمُطِيعَ عَلَى مَا أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ لَأَوْشَكَ أَنْ يَفْقِدَ ثَوَابَكَ ، وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُكَ ، وَ لَكِنَّكَ بِكَرَمِكَ جَازَيْتَهُ عَلَى الْمُدَّةِ الْقَصِيرَةِ الْفَانِيَةِ بِالْمُدَّةِ الطَّوِيلَةِ الْخَالِدَةِ ، وَ عَلَى الْغَايَةِ الْقَرِيبَةِ الزَّائِلَةِ بِالْغَايَةِ الْمَدِيدَةِ الْبَاقِيَةِ .
و اگر فرمانبر را بر آنچه (عملش كه) تو او را بر آن وادار نموده‌اى (قدرت بر آن را به او داده‌اى) پاداش مى‌دادى نزديك بود كه پاداش تو را نيابد، و نعمت و بخششت از دست او برود (چون كسى به عمل و كردار ديگرى سزاوار پاداش نمى‌گردد) ولى تو به كرم و بزرگواريت او را بر عمل در مدت كوتاه نيست شدنى (دنيا) به پاداش در مدت دراز هميشگى (آخرت) و بر كردارى كه پايانش نزديك و زايل شدنى است به پاداشى كه پايانش طولانى و جاودانى است پاداش داده‌اى (حضرت صادق- عليه‌السلام- فرموده: اينكه اهل آتش «دوزخ» هميشه در آتش‌اند براى آنست كه نيت و قصدشان در دنيا اين بوده كه اگر در آن جاويد مى‌بودند، هميشه خدا را معصيت مى‌كردند، و اينكه اهل بهشت هميشه در بهشت‌اند براى آنست كه قصدشان در دنيا چنين بوده كه اگر در آن جاويد مى‌بودند هميشه خدا را اطاعت مى‌نمودند، پس اهل آتش و بهشت به سبب قصدشان جاويد مى‌باشند
استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - محمد بن سلیمان تنکابنی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
