و اگر مطيع را بر مجرد عملش- با آنكه تو خود او را بر آن گماشتهاى- پاداش مىدادى، بيم آن بود كه ثواب تو را از كف بدهد، و نعمت از او زايل گردد. ولى تو به كرم خود، او را در برابر مدت كوتاه فانى به مدتى طولانى و جاودانى، و در مقابل عمل زودگذر به ثواب مستمر پاداش دادهاى.