فراز 12 از دعای 37 ( فضل خدا )

و اگر مطيع را بر مجرد عملش كه تو خود، او را بر آن گماشته‌اى، پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه ثواب تو را از كف بدهد، و نعمتت از وى زايل گردد، اما تو، به رسم كرم خويش، او را در برابر مدت كوتاه فانى، به مدتى طولانى جاودانى، (مزد دادى) و در مقابل (كار و) هدف فورى زودگذر، به (نتيجه و) ثواب پايدار مستمر، پاداش بخشيدى،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.