آنگاه آنچه از روزى تو تناول كرده و بدان بر طاعت تو نيرو گرفته است در شمار نياوردى و در گردن او تاوان ننهادى و در اسبابى كه براى حصول آمرزش تو به كار برده است خردهگيرى نكردى و اگر اين جمله را در شمار مىآوردى همه رنج او به هدر مىرفت و همه كوششهاى او در ازاى خردترين نعمت و احسان تو محسوب مىگشت و باز خود او گروگان ديگر نعمتهاى تو مىماند تا چه رسد كه مستحق چيزى از ثواب تو باشد! نه! كى چنين شود؟