كارهاى اندك از آنچه را مىپسندى، مورد شكر قرار مىدهى و بر طاعت كم، ثواب عطا مىنمايى، گويا شكر بندگانت- كه به خاطر آن به آنان ثواب مىدهى و پاداششان را بيشتر از شكرشان عطا مىكنى- امرى است كه خود مىتوانند در آن توفيق يابند و تو فقط پاداش مىدهى و گويا سبب اين شكر به دست تو نبوده و فقط جزايشان مىدهى.