فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

اين معامله را- اى معبود من- نسبت به كسى مى‌كنى كه ترسش از تو از طمعش به تو افزون است، و نوميديش از نجات از اميدش به خلاص استوارتر است. نه از جهت آنكه نوميديش به علت ياس از رحمت تو يا طمعش از باب غره شدن به مغفرت تو باشد، بلكه نوميديش از جهت آن است كه اعمال نيك‌اش در ميان اعمال بد اندك، و حجتها و عذرهايش در برابر همگى مسئوليتهايش ضعيف است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.