فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

اى خداى من، اگر با من چنين كنى، اين لطف و رحمت در حق كسى است كه بيمش از تو از آزمنديش در رحمت تو بيش است و نوميديش از رهايى، استوارتر از اميدش به رهايى است. نه چنان است كه نوميديش، نوميدى از رحمت تو باشد، يا اميدش از آن روست كه مى‌خواهد خود را به رحمت تو بفريبد، بلكه به سبب قلت حسنات اوست در برابر كثرت سيئاتش و ضعف حجت اوست در دادگاه داورى تو.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.