فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

خداوندم تو اين فضل و نعم را بحق بنده‌اى دارى كرم را كه ترسش بيش از قهرت هراسان و تا اميد بر مهر تو خندان اميدش بر نجاتش نيست ملموس و بلكه بر نجات خويش مايوس و اما نى ز ياسش نااميد است نه آن اميد بر گولش رهيد است به دنبال فريب از درگه تو نمايد دورى و دور از ره تو من آن عبد ذليل اى حى سرمد گناهم بر ثواب من بچربد برابر در خطايا و معاصى ندارد حجتى اين فرد عاصى‌

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.