معبود من، در حق كسى لطف كردهاى كه ترسش از تو، از آزمندىاش در تو افزونتر است، و نااميدىاش از رهايى، از اميدش به رهايى استوارتر، اما اين نااميدىاش نه از رحمت توست و اميدوارىاش نه از سر مغرور شدن به بخشش تو، بلكه از آن رو نااميد است كه كارهاى نيكش در ميان كارهاى بدش اندك مىنمايد، و بهانههاى او در انجام ندادن وظايفش دير نمىپايد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.