فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

كسى را نوازى تو اى كردگار كه هر چند اميد آرد به كار ولى بيمش از خشم تو بيشتر كه از كرده‌ى خويش دارد خبر نه از آن كه باشد ز تو نااميد طمع شد ز نادانى او را پديد همانا كه اين غافل تيره‌بخت از آن كار را ديده بر خويش سخت كه نيكى شد از دفترش ناپديد ز زشتى در آن جاى خالى نديد و گر حجتى آورد بر گناه نگردد گشاده از آن هيچ راه

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.