فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

و اگر- خدايا- با من چنين كنى، در حق كسى لطف كرده‌اى كه ترسش از تو بيش از اميد او به رحمت توست و نااميدى او از آزادى عذاب محكم‌تر از اميد به رهايى است. (خداوندا،) اين نه بدان معناست كه از رحمت تو نااميد باشد و نه به اين معنا كه خود را با اميد به رحمت تو فريب دهد به جهت كمى نيكى‌ها و بسيارى گناهان و سستى دليل و حجت او درباره‌ى وظايفى بوده كه بر عهده داشته و از انجام آن سرباز زده است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.