فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

درباره‌ى كسى روا داشته‌اى، اى خداى من، كه بيمش از قهر تو، از طمع ورزى‌اش به مهر تو بيشتر، و نوميدى‌اش به رهايى خود، از اميدوارى‌اش استوارتر است. با اين حال، نوميدى‌اش چنان نيست كه از تضرع و زارى دم فروبندد، و طمع‌ورزى‌اش او را به غرور وادارد، و ديگر گرد اطاعت نرود؛ بلكه نوميدى‌اش براى آن است كه كارهاى نيكوى او در قياس با كارهاى بدش اندك و ناچيز است و نسبت به همه‌ى بزهكارى‌هايى كه مرتكب شده است، دليل و بهانه‌اش ضعيف و ناتوان و نامقبول است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.