تو اين رفتار را با كسى مىكنى- اى خداى من!- كه خوف و بيم او از طمعش در تو بيشتر است و با كسى چنين رفتار مىكنى كه يأس و نوميدى او از نجات از اميدش به خلاصى مستحكمتر است نه از آن جهت كه يأس او، به سبب يأس اى رحمت تو يا طمعش از روى مغرور شدن به آمرزش تو باشد بلكه به سبب قلت و كمى حسنات و خوبيهايش در ميان كارهاى بد اوست و ناتوانى حجتها و دليلهايش در همهى پيامدها و وظايفى كه بر عهدهاش بوده و از عهده آنها برنيامده، مىباشد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.