فراز 11 از دعای 42 ( جامۀ امن و امان در قیامت به واسطه قرآن )

حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالٌ ظاهِرٌ وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالٌ باطِنٌ.«1»

نيكويى چهره، زيبايى ظاهر است و نيكويى خرد، زيبايى درون است.

الْعَقْلُ غِطاءٌ سَتِيرٌ وَ الْفَضْلُ جَمالٌ ظاهِرٌ، فَاسْتُرْ خَلَلَ خُلُقِكَ بِفَضْلِكَ وَ قاتِلْ هَواكَ بِعَقْلِكَ تَسْلَمْ لَكَ الْمَوَدَّةُ وَ تَظْهَرْ لَكَ الْمَحَبَّةُ.«2»

عقل پرده پوشاننده درون است و برترى و شايستگى، زيبايى آشكار است.پس نادرستى اخلاقت را به فضلت بپوشان و با عقلت هوست را بكش، تا دوستى مردم برايت سالم بماند و محبّت تو بر آنها آشكار گردد.

كَمْ مِنْ قارئٍ لِلْقُرآنِ وَ الْقُرآنُ يَلْعَنُهُ.«3»

چه بسا خواننده قرآنى كه قرآن او را لعنت مى‌كند.

إِنَّ أَحَقَّ النَّاسِ بِالتَّخَشُّعِ فى‌ السِّرِّ وَ الْعَلانِيَةِ لَحامِلُ الْقُرآنِ.«4»

سزاوارترين مردم به خشوع داشتن نهان و آشكار در برابر خدا، داناى به قرآن است.

لِيَكُنْ كُلُّ كَلامِكُمْ ذِكْرَ اللَّهِ وَ قِراءَةَ الْقُرآنِ، فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلى الله عليه و آله) سُئِلَ أَىُّ الْأَعْمالِ أَفْضَلُ عِنْدَاللَّهِ؟ قالَ: قِراءَةُ الْقُرآنِ وَ أَنْتَ تَمُوتُ وَ لِسانُكَ رَطْبٌ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ تَعالى‌.«5»

بايد همه سخنانتان ياد خدا و تلاوت قرآن باشد. همانا از پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) پرسيده شد: چه عمل‌هايى نزد خداوند برتر است؟ فرمود: خواندن قرآن و اين كه وقت مرگ زبانت از ذكر خداوند متعال؛ تر و شاداب باشد.

وَ تَعَلَّمُوا الْقُرآنَ فَانَّهُ أَحْسَنُ الْحَديثِ وَ تَفَقَّهُوا فيهِ فَانَّهُ رَبيعُ الْقُلُوبِ وَ اسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَانَّهُ شِفاءُ الصُّدورِ، وَ أَحْسِنُوا تِلاوَتَهُ فَانَّهُ أَنْفَعُ الْقَصَصِ.«6»

و قرآن بياموزيد كه بهترين گفتارست، ودر آن انديشه كنيد كه بهار دل‌هاست، و از نورش شفا خواهيد كه شفاى سينه‌هاست و آن را به نيكوترين صورت بخوانيد كه سودمندترين داستان سرايى است.

يُنادِى مُنادٍ يَوْمَ الْقِيامَةِ: «أَلا انَّ كُلَّ حارِثٍ مُبْتَلًى فى حَرْثِهِ وَ عاقِبَةِ عَمَلِهِ غَيْرَ حَرَثَةِ الْقُرْآنِ». فَكُونُوا مِنْ حَرَثَتِهِ وَ اتْباعِهِ وَ اسْتَدِلُّوهُ عَلى‌ رَبِّكُمْ. وَ اسْتَنْصِحُوهُ عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ، وَ اتَّهِمُوا عَلَيْهِ آراءَكُمْ وَ اسْتَغِشُّوا فيهِ اهْواءَكُمْ.«7»

ندادهنده‌اى در قيامت ندا مى‌دهد: «امروز هر انسانى دچار بذرى است كه افشانده و گرفتار نتيجه عمل خود است جز آنان كه زارع بذر قرآن در سرزمين حيات خود بودند پس از بذرافشانان قرآن و تابعان آن باشيد، آن را رهنماى بر خداى خود قرار دهيد، براى خود از قرآن طلب نصيحت كنيد، آراى خود را كه بر خلاف قرآن است متّهم نماييد و خواهش خود را كه مخالف قرآن است خائن بدانيد.

عَلَى كُلِّ جُزْءٍ مِنْ أَجْزائِكَ زَكاةٌ واجِبَةٌ لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ بَلْ عَلَى كُلِّ شَعْرَةٍ بَلْ عَلَى كُلِّ لَحْظَةٍ فَزَكاةُ الْعَيْنِ النَّظَرُ بِالْعَبْرَةِ وَ الْغَضِّ عَنِ الشَّهَواتِ وَ مايُضاهِيها وَ زَكاةُ الْأُذُنِ إِسْتماعُ الْعِلْمِ وَ الْحِكْمَةِ وَ الْقُرآنِ وَ فَوَائِدِ الدِّينِ مِنَ الْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ وَ النَّصيحَةِ وَ ما فِيهِ نَجاتُكَ بِالْإِعْراضِ عَمَّا هُوَ ضِدُّهُ مِنَ الْكِذْبِ وَ الْغِيبَةِ وَ أَشْباهِها.«8»

بر هر جزء از اجزاى تو زكاتى واجب است. بلكه بر هر موى بدن تو و بر هر نگاه تو زكاتى است. پس زكات چشم؛ نظر به عبرت گرفتن و فروبستن از خواهش‌ها و هر چه وابسته به آنهاست. و زكات گوش؛ گوش فرا دادن دانش و حكمت و قرآن و فايده‌هاى دينى از پند و اندرز و آنچه كه نجات تو در آن است به رو گردانى از خلاف آن از دروغ و بدگويى از ديگران و بهتان و مثل اينها.

هرگز به [حقيقتِ‌] نيكى [به طور كامل‌] نمى‌رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد.