فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر آفريده‌اى از پيش خود آفريده‌اى را به مانند آنچه تو به آن بندگانت را از جانب خود راهنمائى كرده‌اى راهنمائى مى‌نمود به احسان و نعمت دادن موصوف گشته و به هر زبانى ستايش شده مى‌بود، پس تو را است سپاس تا آنجائى كه راهى در سپاس تو يافت شود، و براى سپاس سخنى كه به آن ستوده شوى و معنى و مقصودى كه به سپاس باز گردد باقى باشد،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.