فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر يكى از مخلوقات تو از جانب خودش ديگرى را مثل آنچه تو بندگانت را به آنها راهنمايى فرموده‌اى، راهنمايى مى‌كرد، به صفت احسان و اعطاء نعمت موصوف مى‌شد و به هر زبانى مورد ستايش قرار مى‌گرفت. پس حمد و سپاس براى توست مادام كه راهى براى حمد تو باز است و لفظى باقى است كه با آن حمد تو گفته شود و معنايى در كار است كه به ستايش تو باز گردد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.