فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر مخلوقى، مخلوق ديگر را همچنان كه تو بندگانت را راهنمايى كرده‌اى دلالت و راهنمايى مى‌كرد، موصوف به احسان و متصف به نعمت و امتنان و مورد ستايش به هر احسان و زبانى بود، بنابراين حمد و ستايش مخصوص تو است تا آنجا كه راهى در سپاس تو يافت شود، و لفظى براى ستايشت كه تو با آن مورد سپاس قرارگيرى باقى باشد، و معنا و مفهومى كه به سپاس و ستايش تو منصرف گردد وجود داشته باشد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.