فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

خدايا، اگر آفريده‌اى ديگرى را آن سان كه تو بندگانت را راه مى‌نمايى راه مى‌نمود از او به نيكوكارى ياد مى‌كردند و به ولى نعمتى آفرين مى‌گفتند و به هر زبانش مى‌ستودند. پس خدايا، ستايش تنها تو را سزد تا آن گاه كه راهى براى ستودنت باشد، و لطفى براى ستايشت برجاى ماند، و در خور بيان آن معنايى تواند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.