فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر هر مخلوقى مخلوق ديگر را همان طور كه تو بندگانت را دلالت فرمودى، دلالت مى‌كرد، به احسان وصف مى‌شد و به امتنان تعريف مى‌شد و به همه‌ى زبانها ستايش مى‌شد، پس حمد و سپاس مخصوص توست تا آنجا كه راهى به حمد و سپاس تو پيدا شود و براى ستايش و سپاس لفظى كه به آن حمد شوى و معنايى كه به سپاس و حمد برگردد، باقى مانده باشد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.