توئى صاحب اختيار و كارگزار كه ما را به معرفت و شناسائى آن برگزيدى، و به طريقهى آن (آنچه در آن واجب، حرام، مستحب و مكروه است) راه نمودى، و ما با تقصير و كوتاهى (نه از روى كمال و آنچه شايستهى مقام ربوبيت تو است) به توفيق و جورى اسباب كار از جانب تو روزه و به پا خاستن (براى عبادت در) آن را كارگزار شديم، و (چون عبادتى را كه شايستهى تو است از طاقت و توانائى ما بيرون است) اندكى از بسيار را در آن بجا آورديم.