فراز 114 از دعای 47 ( شکر و یاد خدا )

و مرا روزى كه همه را براى لقاى خود برمى‌انگيزى يعنى روز قيامت شرمسار مساز و اعانت فرما مرا، به كرده‌ى خود رسوا مكن كه پيش دوست و دشمن شرمنده گردم، خدايا ياد خود را از من محو مكن كه تو را فراموش كنم، توفيق ده كه شكر تو كنم و همواره ملازم ذكر تو باشم و هيچگاه سهو نكنم و غفلت نورزم و هم چون غافلان و جاهلان از نعمتهاى تو غافل نباشم، نصيب من كن دعا و ثناى خود را تا تو را ثنا كنم به خاطر آنچه به من داده‌اى، و اعتراف كنم به آنچه عطا فرموده‌اى‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.