و خوارم مكن روزى كه براى ديدار خود مرا برمىانگيزى، و در برابر دوستانت رسوايم منما، و يادت را از خاطرم مبر، و سپاس خويش را از من مگير، بلكه آن را هميشه در حالتهاى فراموشى با من گردان هنگام فراموشيهاى نادانان به نعمتهايت، و به دلم انداز كه به سبب آنچه به من عطا كردهاى (تو را) ستايش نمايم، و به آنچه به من نيكى نمودهاى اقرار كنم،