فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و مرا به هنگامى كه سخت به تو نيازمندم به خودم وامگذار، و مرا به جهت كارهاى به ظاهر نيكو (و از حقيقت تهى) كه به پيشگاهت عرضه مى‌دارم هلاك مكن، و همان گونه كه دست رد بر سينه معاندان خود زدى بر سينه من مزن، زيرا من تسليم فرمان توام، مى‌دانم كه حجت از آن توست، و تو به بخشش شايسته‌ترى، و در احسان سود بخش‌ترى، و تو شايسته آنى كه از تو پروا كنند، و اهل آمرزشى، و تو به عفو كردن شايسته‌ترى تا كيفر دادن، و به پوشاندن گناهان نزديك‌ترى تا آشكار كردن.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.