فراز 68 از دعای 47 ( نافرمانی و مخالفت بندگان )

سپس او را فرمان دادى پس فرمان نبرد، و بازش داشتى پس باز نايستاد، و او را از نافرمانى خود برحذر داشتى، پس از فرمانت به سوى نهيت رفت، نه از روى دشمنى با تو و نه از روى گردنكشى در برابر تو، بلكه هواى نفس او را به سوى چيزى خوانده كه پراكنده‌اش ساختى، و چيزى كه از آن ترساندى، و دشمن تو و او وى را بر آن يارى كرد، پس او با شناخت به تهديدت و اميد به عفوت و اعتماد به گذشت به نافرمانى تو دست زد، در حالى كه با آن نعمتهايى كه به او داده‌اى سزاوارترين بندگانت بود كه نافرمانى نكند،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.