فراز 86 از دعای 47 ( درخواست بخشش با واسطۀ پیامبر و اهل بیت )

(الهى! تو را قسم) به حق آن كه از ميان آفريدگانش برگزيدى و او را به قرب خويش سرافراز و مباهى ساختى، و براى اجراى فرامين خويش سزاوار و شايسته‌اش ديدى و اطاعت از او را با اطاعت از خود يكى دانستى و نافرمانى از (اوامر) او را (در حكم) نافرمانى (از دستورات خود) قرار دادى (تو را سوگند) به حق آن كه دوستى با او را دوستى خود، و دشمنى با او را با دشمنى خود برابر گرفتى، رحمت (بى نهايت) خود را نصيب ما گردان همانند كسانى كه به بيزارى و نفرت از گناهى كه مرتكب شده‌اند از تو پناه مى‌جويند، و با ندامتت و به اميد بخشش تو به درگاه (بى‌نيازت) روى مى‌آورند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.