فراز 9 از دعای 47 ( اول و آخر بودن خدا )

توئى خداوندى كه پيش از همه چيز و همه كس عرش عزت جلال اريكه‌ى الوهيت تو بود. توئى خداوندى كه جز تو خدائى نيست و در آن هنگام كه از غوغاى وجود آوائى نماند، و عرصه‌ى هستى از مظاهر هستى تهى ماند همچنان باقى و برقرار خواهى بود. توئى اى عدد يكتا و يگانه كه پيش از سلسله‌ى اعداد تنها بوده‌اى و با افزونى اعداد همچنان تنهائى و در انتهاى اين سلسله‌ى طويل باز هم با وحدت و وحدانيت خويش تنها خواهى ماند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.