اى خداى من! اگر تو مرا بالا ببرى و بلند پايه گردانى، پس كيست كه مرا پايين آورد و پست بدارد؟! و اگر تو مرا پايين بياورى و پست نمايى پس چه كسى است كه بلندم گرداند؟! و اگر تو ارزشم دهى و عزيز و گراميم دارى پس چه كسى مىتواند خوارم كند؟! و اگر تو مرا خوار و زبون كنى پس كيست كه مرا عزيز و گرامى نمايد؟! و اگر عذاب و شكنجهام كنى پس چه كسى مرا رحم و مهربانى كند؟! و اگر تو مرا تباه كنى و هلاكم سازى پس چه كسى مىتواند دربارهى بندهات با تو رويارويى و در برابر تو خودنمايى كند و تو را جلوگيرى كند و يا از كار و سرنوشت او از تو جويا شود و پرستش نمايد؟! در حالى كه من مىدانم كه در حكم و فرمانت ستمى نيست. و در گرفتار ساختن و انتقام كشيدنت شتابزدگى و عجلهاى در كار نيست. و همانا كسى شتاب مىكند كه از فوت وقت و از دست رفتن فرصت بترسد، و ضعيف و ناتوان به ستم كردن نياز و احتياج دارد، و محققا- اى خداى من- تو از همهى اينها برترى، برترى خيلى بزرگ و بالا.