بارالها! در حال نيازمندى به سوى تو آمدم، و بينوايى و تهيدستى بيچارگى خود را در پيشگاه تو عرضه كردم، (چرا كه) اميد من به آمرزش و بخشايش تو از اميدى كه به كردار خود دارم بيشتر است، آمرزش و رحمت تو از گناهان من افزون، پس بر محمد و آل درود فرست و حاجت مرا بر آور كه انجام آن براى خداوند قادرى چون تو آسان است. من نيازمند (رحمت و آمرزش) توام ولى تو را به من نيازى نيست، (و بر اين باورم كه) هيچ خيرى به من نمىرسد مگر از جانب تو و هيچ كس شرى را از من دور نمىسازد مگر تو، و براى امر دنيا و آخرت جز تو به كس ديگرى اميد ندارم.