فراز 14 از دعای 49 ( سپاس نسبت به مهلت دهنده‌ای که در عذاب کردن شتاب نمی‌ورزد )

و به راستى كه چون از تو خواستند، بخشيدى، و هرگاه كه نخواستند، بى‌خواستن آنان، احسان كردى، و نعمتت را طلبيدند، و تو بسيارى بخشيدى. تو اى مولاى من! از هر چه دريغ ورزى، از احسان و نعمت بخشى‌ات، دريغ نمى‌دارى، و من از هر چه سر باز زدم، از ارتكاب گناهان و درافكندن خويش در آنها و تجاوز به حدود و احكام تو، و غفلت از تهديدهاى تو باز نايستادم. از اين رو، اى اله من! ستايش ويژه‌ى توست؛ چرا كه توانايى هستى كه هيچ گاه مغلوب نمى‌گردى، و مهلت دهنده‌اى كه هرگز شتاب نمى‌ورزى.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.