فراز 15 از دعای 49 ( اقرار به فراوانی نعمت‌ها و کوتاهی شکر )

اين جا، محل ايستادن كسى است كه به وفور نعمتها اعتراف كرده، و در قبال آنها كوتاهى داشته، و در اين باره كه آن همه نعمت و سرمايه و حق تو را ضايع و تباه نموده، به زبان خويش شاهد بوده و شهادت داده است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.