فراز 7 از دعای 49 ( چاپلوسی ظاهری بعضی از دشمنان )
سركشى و تجاوز به حقوق ديگران
سركشى، نفسى است يا غيرى؛ به اين معنا كه كسى اندازه خود را نداند و از حدّ بگذرد.
فلسفه وجودى سركشى و ستمگرى اين است كه: انسان ظرفيّت وجود خويش را نمى‌شناسد و نفس خود را وجودى بى‌نياز و برتر مى‌پندارد. پس از مرز انسانى فراتر مى‌رود، به حق خود و حقوق ديگران تجاوز مى‌كند و مسئله بشر در اين مورد كمبود معرفت نفس و عرفان حق است. و به حقيقتِ ظهورى خود پى نبرده و از رحمت و لطف ويژه، محروم گرديده است.
واژه باغ از اصل بغى، در لغت فساد و تجاوز از حدّ و طلب شديد و بى‌انصافى و بى‌عدالتى است.
علامه طباطبايى رحمه الله در ذيل آيه:
پس هنگامى كه آنان را نجات بخشد، ناگهان در زمين به ناحق تجاوز و سركشى مى‌كنند.
نوشته است: «اصل بغى طلب است، ولى بيشتر كاربرد آن در مورد ستم به غير حق همراه با تجاوز است. و اگر مقصود از بغى فقط ظلم باشد، قيد غيرحق اضافه است.
باغى يعنى كسى كه نافرمانى و جفاكارى و زورگويى رابه حدّ سركشى و طغيان برساند. و دشمنى را از حدّ و اندازه بگذراند كه به طغيان و فساد بيانجامد. به همين جهت، زنى كه از حدّ خود تجاوز كند و دامن عفّت و حيا را به گناه آلوده سازد، بَغِى
يا بَغُوّ گويند
حقيقت نفاق
در صدر اسلام گروهى نافرمان به نام فئة باغيه بودند كه از اطاعت امام معصوم (عليهم السلام) بيرون شدند و بر او خروج كردند و ظلم و فساد را به اوج رساندند. اين چهره نفاق و دورويى، در هر زمانى به گونه‌اى گوناگون خودنمايى مى‌كند و سدّ راه حق و هدايت مى‌شود.
نفاق و معناى گسترده‌اى دارد كه هر گونه دوگانگى ظاهر و باطن را در برمى‌گيرد.
سركشى و طغيان از پايه‌هاى اصلى نفاق است كه نفس انسان از حدّ و ظرفيّت خود تجاوز مى‌كند، يعنى از ظلم به نفس گذشته و به ستمگرى و زورگويى به ديگران روى آورده است.
انواع نفاق
نفاق بر دو گونه است:
1- نفاق عقيدتى: در كسانى است كه به ظاهر اظهار ايمان مى‌كنند ولى در دل شرك و كفر دارند.
2- نفاق رفتارى: درباره كسانى است كه اعتقاد باطنى آنان اسلام است، ولى رفتار و اعمال برخلاف تعهّد باطنى انجام مى‌دهند و در كردار، چهره نفاق درون را نشان مى‌دهند. اينان خشوع ظاهرى‌شان بر خضوع باطنى‌شان افزون شده است.
امام على (عليه السلام) مى‌فرمايد:
نفاق بر چهار پايه استوار است: بر هوس و سهل‌انگارى و خشم و آز، هوس خود بر چهار شاخه است: ستم و تجاوز و شهوت و سركشى.هر كه ستم كند، گرفتارى‌هايش زياد شده و تنها ماند و از كمك به او خوددارى شود. هر كه تجاوز كند كسى از شرارت‌ها و بدى‌هايش در امان نباشد و دلش سالم نماند و در برابر خواهش‌هاى نفسانى خوددار نباشد. هر كه شهوات خود را تعديل نكند در پليدى‌ها فرو رود. و هر كه سركشى كند خود را از روى قصد و بدون دليل گمراه نمايد.
سركشى و نفاق بر پايه هواهاى نفسانى، ملك و ملكوت را در هم مى‌ريزد.
نعمت‌ها و بركات آسمانى و زمينى را بى‌تأثير مى‌سازد و گاهى پايه حكومت يا ملّتى را از ريشه سست مى‌كند و بر همين اساس پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه و آله) مى‌فرمايد:
حكومت با كفر مى‌ماند ولى با ستمگرى نابود مى‌گردد.
اشاره به تأثير تلخ و بد ظلم و طغيان در بين مردم دارد. چون حاكمان جور بر خلاف حكمت الهى، اعمال قدرت مى‌كنند و نظم و برنامه آفرينش را بر هم مى‌زنند. نظام استعداد و پيشرفت و رشد و كمال جويى را مختلّ ساخته و موجودات، به صورت مرده متحرّك و نا اميد از حركت و تلاش باز مى‌مانند. پس
اختيار و اراده از انسان سلب مى‌شود. انواع مفاسد و بدعت‌ها در جامعه رواج پيدا مى‌كند و مردم برخلاف فطرت و نهاد توحيدى، به شرارت و تجاوز و دنيا پرستى مشتاق مى‌شوند. و نور اسلام از دل‌ها زدوده مى‌شود و عدالت به عنوان عامل امنيّت و آرامش در جوامع برچيده گردد، همانطور كه در عصر حكومت جبّارانه حجاج بن يوسف ثقفى، مردم در فشار و ترس مى‌زيستند و روستاها و شهرها به مانند مناطق جنگ زده ويران و مخروبه گشت.
اما در دروه حكومت عمر بن عبدالعزيز، به خاطر عدالت پيشگى و عزّت نفس او مردم در رفاه نسبى و آسايش خاطر بوده‌اند و به دين و اخلاق هم بسيار پايبند و استوار عمل مى‌كرده‌اند.آثار و پيامدهاى ظلم و ستمگرى
گاهى آثار و پيامدهاى ستمگرى زياد و به سرعت دامن شخص ظالم را مى‌گيرد.
رسول گرامى اسلام (صلى الله عليه و آله) مى‌فرمايد:
پاداش نيكى زودتر از هر كار خوب ديگرى مى‌رسد و كيفر ستم و تجاوز زودتر از هر گناهى گريبان مى‌گيرد.
امام على (عليه السلام) در نامه خويش به معاويه به عاقبت شرّ ستمكارى اشاره مى‌فرمايد:
ستم و بهتان انسان را در دين و دنيايش رسوا و انگشت نما مى‌كند و عيب و نقصش را نزد عيب جويان آشكار مى‌نمايد. تو مى‌دانى آنچه را از دستت رفته به دست نخواهى آورد.
حضرت در خطبه قاصعه، با كوبيدن شيطان، سركرده مستكبران و مردم ستم‌پيشه مى‌فرمايد:
شما در تجاوز و ستمگرى به شدّت پيش رانديد، و در روى زمين فساد ايجاد كرديد، به گونه‌اى كه آشكارا با حضرت حق دشمنى نموده و علنى با مردم مؤمن به جنگ برخاستيد ... خدا را خدا را، از عقوبت تجاوز در اين جهان، و نتيجه وخامت ستم در آن جهان، و بدى عاقبت كبر، كه بزرگترين دام شيطان، و عظيم‌ترين مكر اوست، چنان كيدى كه با دل‌ها چونان زهرهاى كشنده مى‌رزمد.
امام صادق (عليه السلام) در تفسير گناهانى كه مخالفت پروردگار را در پى دارد، مى‌فرمايد:
بنابراين طغيان آدمى از هر ديد و روش مذموم و خانمانسوز است و پيروى از بيان معصومان (عليهم السلام) در اين زمينه هوشيارى و آگاهى را افزون مى‌نمايد، همانگونه كه امير بيان امام على (عليه السلام) فرمود:
خودتان را با در پيش گرفتن فضيلت و خوددارى از ستم و تجاوز و عمل به حق و انصاف به خرج دادن و دورى از فساد و آباد كردن قيامت، بياراييد.
______________________________
(3)- الكافى: 2/ 393، حديث 1؛ بحار الأنوار: 69/ 120، باب 99، حديث 15.
(4)- الأمالى، شيخ مفيد: 310 (پاورقى)؛ شرح اصول الكافى: 9/ 300 (پاورقى).
(5)- بحار الأنوار: 69/ 195، باب 105، حديث 18؛ ثواب الأعمال: 166.
(8)- الكافى: 2/ 447، حديث 1؛ بحار الأنوار: 70/ 374، باب 138، حديث 11.
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
