پس چون تو ديدى اى خداى من كه منزه و برترى، فساد باطنش را، و زشتى آنچه در دل داشت، با مغز سر او را در گودال شكار خودش واژگون كردى، و در پرتگاه كندهى خودش افكندى، تا پس از طغيانش خوار شده در بند دامى كه مىپنداشت من را در آن مىبيند درافتاد، و اگر رحمت تو نبود نزديك بود آنچه بر سر او آمد بر من واقع شود.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.