سپاست بجان و زبان و خرد
از اين بنده بر درگهت مىسزد
سپاسى كه باشد به شكرت قرين
كه خوشنود گردى از اين كمترين
خدايا ز خشمت رها كن مرا
تو هستى پناهم در اين مدعا
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.