پس اى مولاى من، به گدايى آمدهام، و اين گدايى از سوى كسى است كه به خاطر آرزوهاى دراز روحش بيهوده شده و به خاطر خشكى و بىتحركى رگها جسمش غافل شده و دلش شيفته و شيداى فراوانى نعمتها گشته و فكرش نسبت به آيندهاى كه به سوى آن پيش مىرود اندك است.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.