گدايى كسى است كه به راستى آرزو بر او غالب آمده و هواى نفس او را فريب داده و دنيا بر او مسلط گشته و مرگ بر او سايه افكنده است. گدايى كسى است كه گناهانش را بسيار مىداند و به خطاى خود معترف است. گدايى كسى است كه جز تو پروردگارى برايش نيست و غير تو سرپرستى ندارد و هيچ كس او را از چنگ تو نجات نمىدهد و هيچ پناهى براى فرار از تو جز آستان خودت ندارد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.