بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین الصلاة و السلام علی سید الانبیاء و المرسلین حبیب الهنا و طبیب نفوسنا ابی القاسم محمد صلی الله علیه و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین المعصومین المکرمین.

انسان‌ها در همه دوره‌هایی که بر آنها گذشت و در این دوره از نظر امید و آرزو دو گروه هستند که خداوند مهربان در قرآن مجید از هر دو گروه سخن به میان آورده است:

 1ـ گروهی هستند که دارای امید و آرزوی مثبت هستند.

2ـ گروهی هم دارای امید و آرزوی منفی و بی‌پایه هستند که امید و آرزویشان نه متکی به عقل، نه متکی به شرع و نه متکی به علم است.

آرزوی مثبت به نتیجه می‌رسد، امید مثبت میوه می‌دهد اما امید منفی و آرزوی منفی به نتیجه نمی‌رسد. اگر هم به نتیجه برسد یک نتیجه بی‌مایه‌ای است و برای انسان سودمند نمی‌باشد.

کتاب خدا آیاتی را درباره امیدهای منفی و آرزوهای منفی دارد که از لحن آیات استفاده می‌شود دارندگان امید منفی و آلودگان به آرزوهای واهی ارزش ندارند چنان‌که امید و آرزویشان ارزش ندارد.

امر به‌معروف کردن یا رهاکردن؟

یکی از آن آیات این آیه شریفه است که خداوند متعال به پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام که دارندگان آرزوهای منفی و امیدهای واهی را می‌شناخت دستور می‌دهد: «ذرهم» رهایشان کن، وقتت را هزینه آنها نکن، عمرت را صرف آنها نکن. اینان عده‌ای بودند که حرف‌هایی که می‌زدند، پیشنهادهایی که می‌دادند، طرح‌هایی که داشتند همه شیطانی بود، همه بی‌اصل و بی‌ریشه بود. رسول خدا از نوع حرف زدنشان، طرح‌هایشان و نقشه‌هایشان کاملاً آنها را می‌شناختند.

ممکن است بفرمایید وظیفه پیغمبر اکرم هدایت کردن بود، امر به معروف بود، نهی از منکر بود، چرا خدا به او فرمان داده این گروه آلوده به امیدهای منفی را رها کن؟ چون در آیات دیگر خدا به پیغمبر می‌فرماید من خیری در این‌ها سراغ ندارم. این‌ها افرادی هستند که می‌خواهند در گمراهی بمانند، در باطل‌گویی بمانند، در مخالفت با دین، وحی و نبوت بمانند. این‌ها اگر قبول‌کننده هدایت یا حق یا قرآن بودند، خب قبول می‌کردند.

 شما ملت بزرگوار ایران می‌دانید چهل سال است انقلاب با امریکا، استعمار، زورگویان، مستکبران و با گرگانی که میدان دستشان است، حرف حق می‌زند، سخن با دلیل می‌گوید، حکمت می‌گوید، نامه می‌نویسد، در تلویزیون و رادیو و سایت‌ها حرف‌های حکیمانه‌اش را پخش می‌کند ولی شما در این چهل سال سراغ ندارید که یک بار امریکا به شما گفته باشد حرف‌های متینی دارید، سخن حکیمانه‌ دارید، راهنمایی درستی دارید. آنها به همان وضع چهل سال قبل هستند و بدتر و شریرتر و ناپاکتر هم شدند.

وقتی پروردگار به پیغمبر می‌فرماید من خیری در این‌ها سراغ ندارم یعنی دیگر خودت را هزینه نکن فقط مبارزه کن که زخم به تو نزنند. این‌ها اهل آشتی با خدا و حق نیستند.

حضرت امام یک نامه حکیمانه الهی به رئیس شوروی سابق نوشت و رئیس شوروی سابق یک جوابی به وسیله وزیر امور خارجه برای امام فرستاد. وزیر امور خارجه جواب رئیس شوروی سابق را برای امام خواند، امام هم همه را گوش داد و فرمود: من منظورم این نبود که در جواب من نوشتید. این یعنی شما بنای آدم شدن نداشتید، شما بنای اصلاح شدن ندارید و بلند شد رفت چون می‌دانست فایده‌ای ندارد.

 پروردگار عالم به آلودگان افتاده در لجنزار هوا و هوس، افتاده در لجنزار کبر و غرور و مستی می‌گوید: «ذَرْهُمْ» رهایشان کن. با این‌ها حرف زدن و نامه نوشتن و قرآن خواندن فایده‌ای ندارد. رهایشان کن، کجا بروند؟ پروردگار می‌فرماید: «يَأْكُلُوا» بروند دنبال شکم‌چرانی «وَ يَتَمَتَّعُوا» بروند دنبال لذت‌گرایی و کامرانی و شهوترانی و فساد جنسی و فساد اقتصادی و فساد سیاسی و تزویر و غرور و بدمستی «وَ يُلْهِهِمُ الْأَمَل»(حجر، 3)، امل یعنی آرزوهای بی‌پایه، امید بی‌اصل و ریشه، رهایشان کن تا این امیدها و آرزوهای غلط با آنها بازیگری کند. رهایشان کن تا این امیدها این بدبخت‌ها را سرگرم بکند.

امید واهی مشرکان مکه

این افراد چه امیدی داشتند؟ سیزده سال در مکه امید داشتند چراغ اسلام را خاموش کنند، امید داشتند خورشید نبوت غروب کند، امید داشتند قرآن مجید را از زندگی حذف کنند، نشد. پیغمبر به دستور خدا مدینه آمد، اولین جنگی که ضد پیغمبر علم کردند جنگ بدر بود.

 مشرکان در جنگ بدر همه چیزشان سه برابر مسلمان‌ها بود؛ شمشیرشان، اسبشان، نیزه‌شان، آشپزخانه و دلارشان، به شدت امیدوار بودند که در این جنگ که لشگرشان هزار نفر است و اسبان صد رأس است این سیصد و سیزده نفر مؤمن یکتا پیراهنی که دو تا اسب بیشتر نداشتند، آشپزخانه سرپایی نداشتند، این‌ها را در یک حمله نابود کنند ولی امید واهی به نتیجه نمی‌رسد. نیرو سه برابر بود، پول و آشپزخانه چند برابر بود. هفتاد نفر از سران شرک این آرزوداران بدبخت کشته شدند و هفتاد نفر اسیر شدند. ارتش سیصد نفری پیغمبر با نداشتن امکانات پیروز شد و کمر کفر را شکست.

امید واهی امریکا و اسرائیل

 چهل سال است این شکم‌چرانان شهوت‌پرست در امریکا و فرانسه و انگلیس و اسرائیل آرزو می‌کنند چراغ این مملکت را خاموش کنند، دین این مملکت را نابود کنند، جوانان این مملکت را غارت کنند، فرهنگ این مملکت را به آتش بکشند، حرم‌ها و مسجدهای این مملکت را تعطیل کنند و به‌خصوص چنان‌که از پرونده‌هایشان درآوردند چهل سال است آرزو می‌کنند وجود مبارک ابی‌عبدالله را از ملت بگیرند چون من خودم در نوشته‌هایشان دیدم که اگر ما حسین ابن‌علی را از ملت ایران بگیریم، اسلام را نه تنها در ایران، بلکه همه جا شکست دادیم.

جایی دیگر نوشتند اگر ما امید ملت ایران را به امام غایب‌شان و امام دوازدهم‌شان که انتظار دارند بیاید پرچم کفر را سرنگون کند و سردمداران کفر را نابود کند، این انتظار و امید مثبت را به امام معصوم به نتیجه انبیا، به طاووس اهل بهشت، به برپا کننده عدالت عمومی بگیریم، وجود ملت ایران را از درون با گرفتن حسین ابن‌علی و امام زمان پوک کردیم و فرو ریختن‌شان راحت است.

کوردلان بدبخت، تقریباً سی سال است با این نوچه مانند سگتان اسرائیل با میلیون‌ها دلار زحمت کشیدید ابی‌عبدالله را از این مردم بگیرید، زحمت شما به کجا رسید؟

امید دخترک در پیاده‌روی اربعین

من جوان بودم پیاده‌روی اربعین فقط از نجف بود تا کربلا آن هم دویست، صد و پنجاه نفر آن هم بیشترشان طلبه بودند، عالم بودند، مرجع در این کاروان کربلا می‌آمد. نهایتاً دویست نفر می‌آمدند، من خوب یادم است اما شما امید و آرزویتان که امید بی‌ریشه و باطل و به قول خدا امل است یعنی امید پوک است بر باد رفته است.

 دویست نفر چهل پنجاه سال قبل امسال رسیده بود به بیست و سه میلیون که در این بیست و سه میلیون سنی بود، مسیحی بود، زرتشتی بود، از پنجاه و چند کشور بودند. با بعضی از این غیرشیعه‌ها هم که مصاحبه می‌کردند اشک می‌ریختند می‌گفتند آمدن ما به طرف ابی‌عبدالله واجب است.

 فیلمی سه سال پیش از بصره تا کربلا(حدود ششصد کیلومتر) پخش شد، یک دختر هشت ساله که از کنار پایین شکم دو تا پا نداشت، یک جفت دستکش دستش بود و با همین نصف بدن از بصره پیاده به کربلا می‌آمد. همان دو روز بعد که فیلمش را گرفته بودند و ایران فرستادند، ماشین‌های آخرین مدل، ماشین‌های گران قیمت جلوی او ترمز می‌کردند و می‌آمدند پایین محبت می‌کردند، می‌گفتند: تشریف بیاورید ما شما را ببریم کربلا، می‌گفت: من باید پیاده خودم را به ابی‌عبدالله برسانم، نمی‌آیم.

آینده زمین از آنِ صالحان

چطور این آرزویتان تحقق پیدا می‌کند؟ خدا در قرآن وعده داده آرزوهای واهی تحقق پیدا نکند. اینانی که از امریکا، انگلیس، فرانسه و از خارجی‌ها می‌ترسند چون خیلی قرآن را نفهمیدند وگرنه اگر خوب قرآن را بفهمند می‌دانند که آرزوهای صهیونیسم اسرائیل و مسیحیت امریکا و اروپا که لباس دیگری از یهودیت است پیاده نمی‌شود، این آرزو به منزل نمی‌رسد. ولی آرزوی شما مردم مسلمان، مردم شیعه، امید شما که تکیه‌گاه امیدتان خداست، تکیه‌گاه امیدتان چهارده معصوم هستند، این امید مثبت به نتیجه می‌رسد.

امشب در دعای توسل از زبان تولیت محترم قم شنیدید، امیدتان به وعده‌های قرآن است که با فعل مضارع بیان کرده «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُون» (انبیا، 105)، «ان» یعنی حتماً، یعنی قطعاً آینده کره زمین به دست بندگان شایسته من خواهد بود. غیر از این، امید منفی است.

 من از بیرون شهر قم از چهل کیلومتری امشب می‌آمدم که خودم را به حرم مطهر کریمه اهل بیت برسانم و شما را زیارت کنم چون شما مردم مؤمنی هستید. اعتقاد من این است نگاه کردن به شما عبادت است، شاید بتوانم به شما بگویم آنهایی که برای رفتن جمکران تازه از هفتاد و دو تن پیچیده بودند (چون من از آنجا آمدم)، از هفتاد و دو تن تا خود مسجد که من از روی دو تا پل بیرون شهر کاملاً مسجد را می‌دیدم ماشین ایستاده بود، قدم به قدم هم حرکت نمی‌کرد، نه ترافیک روان، از هفتاد و دو تن تا مسجد قفل بود.

این مردم امام‌شان غایب است (پروردگار مصلحت دیده نبینند) او را فقط به عشق اعتقاد واقعی براساس شش هزار روایت به امام زمان، اینجا هستند. این‌ها روایات ماست اهل تسنن هم درباره مهدی روایت خیلی دارند. (این ذوق و سماع ما مجازی نبود/ این شوق و طرب که می‌کنیم بازی نبود/ با بی‌خبران دنیا بگو ای بی‌خردان/ بیهوده سخن به این درازی نبود)

 مگر می‌شود شش هزار روایت برای یک نفر صادر بشود حق نباشد؟ امام ما حق است، عقیده ما حق است، امید ما حق است، آرزوی ما حق است و ما و نسل ما ای کافران جهان امریکا، اسرائیل، انگلیس و فرانسه هم پالکی‌های شما ما و نسل ما مرگ و نابودی و دفن شدن و پوسیده شدن شما را می‌بینیم. جهان را یاران اهل‌بیت در آینده اداره خواهند کرد.

دعای آخر

خدایا به صاحب امشب به وجود مقدس ابی‌عبدالله که امشب زیارتش لازم است، اگر مصلحت هست (ما از علم تو خبر نداریم) او را به ما بنمایان، لذت حکومت او را به ما بچشان.

اگر امام و زمان او را ندیدیم به حقیقت پیغمبر، ما و زن و بچه‌ها و نسل ما را از یاران واقعی ثابت قدم او قرار بده.

خدایا امشب وجود مقدس او را دعاگوی ما و زن و بچه ما و نسل ما قرار بده.

دین ما، کشور ما، رهبری ما، مرجعیت ما، محراب و منبر ما، حسین ما، امام زمان ما، ماه رمضان و محرم و صفر ما را از همه خطرات حفظ کن.