هنر محبّت و مهرورزى

 محبّت و عشق ، محصول و ميوه شيرين و پرفايده معرفت و آگاهى است ؛ معرفتى كه ابزارش حواس ظاهرى و باطنى است و همچون آب ، چشمه شيرينى است كه در كشتزار وجود به آبيارى برمى خيزد و دانه هاى استعدادهاى شگرف خداداى را به فعليت مى رساند و از وجود انسان منبعى از ايمان و اخلاق و كرامت و وقار و ادب مى سازد و وى را تبديل به روضه رضوان معنوى و ملكوتى مى نمايد .
انسان هنگامى كه به وسيله قرآن و فرهنگ انبياء و امامان معصوم و در پى مطالعه در آثار خلقت و به دنبال شنيدن حقايق از اهل بصيرت ، خدا را بشناسد ، يقيناً بر اثر اين شناخت ، قلبش نسبت به حق دريايى موّاج از محبّت و عشق به خدا مى شود و از آنجا كه به طور طبيعى هر عاشق مهجورى دنبال رسيدن به وصال معشوق است ، به جستجوى راه رسيدن به وصال برمى خيزد و نهايتاً به اين حقيقت راهنمايى مى شود كه محبّت ، راه رسيدن به وصال بندگى و عبادت خالصانه است . فَمَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلاَ يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً .
پس كسى كه ديدار [ پاداش و مقام قرب ] پروردگارش را اميد دارد ، پس بايد كارى شايسته انجام دهد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نكند .  بندگى و عبادت به معناى هماهنگ نمودن همه حالات درون و برون با خواسته ها و دستورات حضرت حق است كه به خاطر رشد ، كمال و سعادت دنيا و آخرت مردم از باب محبّت خدا به بندگان به وسيله كتاب هاى آسمانى و به ويژه قرآن و به توسط پيامبران به انسان اعلام شده است ، پيامبرانى كه حضرت حق از شدت محبّت به مردم ، آنان را برادر مردم خطاب كرده و قلب نورانى آنان را نسبت به جوامعى انسانى اقيانوسى از عشق و محبّت قرار داده و عنوان برادر بودنشان نسبت به مردم هم به چنين خاطر است ، قرآن مى فرمايد : وَإِلَى عَادٍ أَخَاهُمْ هُوداً. . . . و به سوى قوم عاد ، برادرشان هود را فرستاديم . . .  وَإِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ. . . . و به سوى قوم ثمود ، برادرشان صالح را فرستاديم . . .  وَإِلَى مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْباً . . .. و به سوى مردم مدين ، برادرشان شعيب را [ فرستاديم ] . . .  إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ . . . .
هنگامى كه برادرشان نوح به آنان گفت . . . إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ . . . . هنگامى كه كه برادرشان لوط به آنان گفت . . .
اين برادران عاشق و با محبّت و هدايت گر و اصلاح طلب و دلسوز و مهربان ، انواع آزارها و شكنجه ها و رنج ها را از جانب مردم تحمل كردند ، ولى دست از مردم برنداشتند و به مهرورزى و هدايت گرى ادامه دادند تا خود جوامع ، بر اثر پافشارى در گناه و فساد كه طبيعتاً چون تيشه به ريشه است ، از ميان رفتند .  اينان آمدند تا فاصله مردم را با خدا به وسيله ايمان و عمل صالح و اخلاق پاك و به عبارت ديگر به سبب عبادت حق و خدمت به خلق كم كنند تا به سرسبزى حالات و اعمال مردم افزوده شود و از وجودشان شجره طيّبه به وجود آيد و در هر كجا كه قرار مى گيرند نسبت به خود و به ديگران دريايى از محبّت و منبعى از خير و سود رسانى گردند .