قرآن مجید در نزدیک به نود آیه از فرشتگان سخن به میان آورده .
قرآن مجید دشمن فرشته را کافر قلمداد کرده ، و کافر به ملائکه را دچار گمراهى بعید دانسته .
مَنْ کَانَ عَدُوّاً لِلَّهِ وَمَلاَئِکَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِیلَ وَمِیکَالَ فَاِنَّ اللّهَ عَدُوٌّ
لِلْکَافِرِینَ
کسى که دشمن خدا و فرشتگان و انبیا و جبریل و میکال است کافر مى باشد ، همانا خداوند دشمن کافران است .
وَمَن یَکْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِکَتِهِ وَکُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیداً .
کسى که به خداوند و فرشتگان و کتب الهى ، و رسولان حق ، و روز قیامت کفر بورزد ، هر آینه گمراه شده ، گمراهى دور و بعید .
در خطبه ى اول نهج البلاغه سه مساله درباره ى فرشتگان مطرح است :
مساله ى یکم ـ کیفیت فعالیت و عبادت فرشتگان :
سجده ، رکوع ، صف کشیدن ، تسبیح ، امین وحى بودن ، زبانهایى براى پیامبران ، فعالیت در اجراى قضا و امر الهى ، نگهبانى بندگان ، نگهبانى درهاى بهشت و دوزخ .
مساله ى دوم ـ مشخصات وجودى گروههاى فرشتگان مانند : گسترشى به طول و عرض زمین و آسمانها .
مساله ى سوم ـ وضع درونى فرشتگان :
خسته نمى شوند ، نمى خوابند ، عقول آنها دچار سهو نمى شود ، فراموشى راهى به آنها ندارد ، در برابر خداوند توهّم تصویر ندارند ، صفات مخلوقات را به خداوند نسبت نمى دهند ، خدا را محدود در مکانها نمى کنند و با مثل و نظیر به او اشاره نمى نمایند.
آرى ، فرشتگان از مصادیق غیب جهان هستى مى باشند ، و بیان وضع آنها به
عهده ى قرآن مجید و روایات است ، و با توجه به رابطه اى که با حیات انسان دارند ، بخصوص نگاشتن کتاب عمل انسان ، و حفظ کوشش ها و زحمات و سخنان مثبت و منفى آدمیان ، و ماموریت آنان در گرفتن جان بشر به وقت مرگ ، و موکل بودنشان بر عذاب اهل کفر ، عقیده به آنان داراى آثار مثبتى در زندگى انسان است ، و اعتقاد به این موجودات نورانى و ماموران الهى ، از زیباییهاى معنوى است .
برگرفته از کتاب توبه آغوش رحمت
