مناجات خمس وعشر

 خدایا ، پیاپی آمدن کرمت ، برپا داشتن سپاست را از یاد من برد ، و فراوانی بخششت مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت ، و در پی هم آمدن احسانت مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت ، و پشت هم رسیدن تعمتهایت مرا از گسترش خوبیهایت درمانده نمود، این است جایگاه آن که به برازندگی نعمتهای تو و در برابر آن به کوتاهی خود اعتراف دارد ، و به زبان خود به سستی دربندگی و هدر دادن نعمتها گواهی می دهد ، و تویی دلجو ، مهربان ، نیکوکار کریم ، که خواهنده اش را محروم نمی کند ، و آرزومندش را از درگاهش نمی راند ، به آستانت فرود می آید بار امیدواران ، و در گاه رحمت تو می ایستد آرزوهای عطا خواهان ، پس آرزوهایمان را از محرومیت و نا امیدی روبرو مساز ، و جامه نا امیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان.