يحيى بن سليم مازِنى

او مرد مبارزه و كارزار بود. در روز عاشورا پس از عبدالرحمن بن عبداللّه يزنى و به قولى پس از سويد بن عمرو به ميدان رفت و آيه شريفه ذيل را تلاوت كرد:
  
 «انّ ... مَحْياىَ و مَماتى لِلّهِ ربِّ العالمين.»
      
در حقيقت ... زندگى و مرگ من براى خدا، پروردگار جهانيان است.
  
يحيى كه پيوسته به ميمنه و ميسره سپاه حمله مى كرد، گروهى از دشمن را به هلاكت رساند و سر انجام خود به فيض شهادت نايل گشت.
    
برخى از معاصرين، زمان شهادت وى را قبل از ظهر و در حمله نخست ذكر كرده اند.
   
او در حال مبارزه چنين رجز مى خواند:
 
          لَأَضْرِبَنَّ القَوْمَ ضَرْباً فَيْصَلًا             ضَرْباً شديداً فى العدا مُعْجِلًا
 
             لا عاجزاً فيها و لا مُوَلْولًا             وَ لا اخافُ اليَوْمَ مَوتَ مُقْبِلًا
    
دشمنان را با شتاب و با ضربه سخت و فيصله دهنده مى زنم. نه از مرگى كه به ناچار خواهد آمد مى ترسم و نه عجز و بى تابى نشان مى دهم.