او مرد مبارزه و كارزار بود. در روز عاشورا پس از عبدالرحمن بن عبداللّه يزنى و به قولى پس از سويد بن عمرو به ميدان رفت و آيه شريفه ذيل را تلاوت كرد:
«انّ ... مَحْياىَ و مَماتى لِلّهِ ربِّ العالمين.»
در حقيقت ... زندگى و مرگ من براى خدا، پروردگار جهانيان است.
يحيى كه پيوسته به ميمنه و ميسره سپاه حمله مى كرد، گروهى از دشمن را به هلاكت رساند و سر انجام خود به فيض شهادت نايل گشت.
برخى از معاصرين، زمان شهادت وى را قبل از ظهر و در حمله نخست ذكر كرده اند.
او در حال مبارزه چنين رجز مى خواند:
لَأَضْرِبَنَّ القَوْمَ ضَرْباً فَيْصَلًا ضَرْباً شديداً فى العدا مُعْجِلًا
لا عاجزاً فيها و لا مُوَلْولًا وَ لا اخافُ اليَوْمَ مَوتَ مُقْبِلًا
دشمنان را با شتاب و با ضربه سخت و فيصله دهنده مى زنم. نه از مرگى كه به ناچار خواهد آمد مى ترسم و نه عجز و بى تابى نشان مى دهم.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
