حضرت حق كه مبدء هر كمال، و مرجع هر جلال، و منشأ همه زيبائى ها و نقاش همه نقش هاى صفابخش دل هاست بايد حقيقت حمد، يا همه افراد حمد، و كل ستايش ها و جميع ثناها متوجه بارگاه احديتش و پيشگاه صمديتش گردد.
در روايت و حديثى استوار از امام به حق ناطق، جعفر بن محمد الصادق، (ص) آمده كه: آن حضرت فرمودند: استر پدرم گم شد، ايشان اظهار كرد: اگر حق تعالى آن گم شده را به من باز گرداند او را ستايشى كنم كه پسند عتبه جلال افتد، و آن همه ستايش هاست.
پس به اندك وقتى استر را يافتند و با زين و لجامش به محضرش حاضر نمودند، حضرت بر آن سوار شد و سر به عالم ملكوت برداشت و گفت:
الحمدلله، به آن حضرت گفتند: شما فرموده بوديد كه پس از دريافت گم شده حضرت حق را ثنائى گوئيد كه موجب رضايش شود و لايق پيشگاهش باشد و جز به كلمه الحمدلله تكلم نكرديد، فرمود: از ثنا و ستايش او چيزى را ترك نكردم و امرى را باقى نگذاشتم، زيرا به اين كلمه طيبه همه ثناها و محامد را نثار بارگاه عزتش كردم، و ستايشى نيست مگر اين كه در اين كلمه داخل است، و اين روايت اشاره به اين دارد كه الف و لام براى استغراق است.
اين كلمه طيبه به عدد درجات بهشت داراى هشت حرف است، كسى كه اين هشت حرف را از صفا و پاكى دلش بگويد «و نسبت به آن خلوص ورزد و به لوازمش كه يكى از آنها طاعت و عبادت حق است ملتزم باشد» لايق هشت درجه بهشت مى شود.
منبع : پایگاه عرفان
