الهی ، سابقه ندارد گدائی را از در رانده باشی ، نیازمندی را طرد کرده باشی ، ناله ای را جواب نداده باشی ، بیماری را شفا نداده باشی ، دعائی را مستجاب ننموده باشی ، اسیری را آزاد نکرده باشی ، کدام موجود را از کنار سفره رحمتت راندی ، کدام گدای نیازمند را به محضرت راه ندادی ، ای که هر موجودی را آنچه لایقش بود عنایت فرمودی ، راه رشد و کمال را به رویش باز کردی ، و او را در راهی که لایقش بود ، هدایت نمودی ، ای عزیزی که نطفه را رد تاریک خانه رحم به صورتی زیبا آراستی ، وجود اولیائت را از آلودگیها پیراستی ، آنان را به حریم قدس خود خواستی ، گرچه پنهانی اما پیداستی ، عشقت روح افزاستی ، صاحب اسماء علیا ستی ، هستی به اراده ات بر جاستی .
غیر توام دلبر و دلدار نیست جز غم عشق تو مدد کار نیست
یاور و یار من افسرده ای روح بهار من پژمرده ای
بر در درگاه توام عذر خواه نیست مرا مایه بجز اشک و آه
گر نپذیری تو مرا ای حبیب تا ابدی دوست شوم بی نصیب
درد مرا از کرامت کن دوا ای تو مرا چشمه لطف و عطا
بر گرفته از کتاب مونس جان استاد حسین انصاریان
