امام حسین علیه السلام با همسران و فرزندان خویش در نهایت ادب و محبت و مهربانى معاشرت مى کرد. عقّاد مى نویسد: «حسین علیه السلام از آن کسانى بود که به فرزندان خویش، محکم ترین علایق را داشت و نیز نسبت به همسرانش بهترین عواطف را دارا بود. گفته شده است امام درباره همسر باوفایش، رباب و دختر شیرین زبانش، سکینه چنین مى گفت: به جان خود سوگند، خانه اى را دوست مى دارم که سکینه و رباب را میزبانى کند. من این دو را دوست مى دارم و مالم را در راه آنان مى دهم و کسى نمى تواند مرا بر این علاقه و دوستى ملامت کند.
همین دوستى و صمیمیت است که بناى خانواده را محکم و استوار مى گرداند و از تزلزل و فروپاشى آن جلوگیرى مى کند. ثمره این وفادارى و انس امام با همسرش را در رفتار همسر آن حضرت پس از شهادتش مى بینیم.
رباب، یکى از همسران باوفاى حسین علیه السلام بود که تا واپسین دم، از امام حسین علیه السلام جدا نشد و بار شهادت شوهر والا مقام خود را بر دوش کشید و به منزل رسانید. رباب بیش از یک سال پس از امام حسین علیه السلام زنده بود و در تمام این مدت به سوگ شوهر نشست ؛ زیر سقفى نرفت و از گرما و سرما پرهیز نکرد تا اینکه در غم حسین علیه السلام جان داد.
احترام به برادر
امام حسین علیه السلام به برادرش امام مجتبى علیه السلام بسیار احترام مى گذاشت و همواره با او، هم گام و همراه بود و هیچ گاه میان دو برادر شکافى رخ نداد. آنچه یکى انجام مى داد، دیگرى مى پسندید و مى پذیرفت.
از امام باقر علیه السلام نقل شده است که امام حسین علیه السلام به قدرى، برادرش امام مجتبى علیه السلام را گرامى مى داشت و بزرگ مى شمرد که در حضور او هیچ وقت سخن نمى گفت.
وحدت کلمه و اتفاق نظر، پیوسته در میان دو برادر برقرار بود. چون امام مجتبى علیه السلام با معاویه پیمان صلح بست، امام حسین علیه السلام پیمان برادرش را اجرا کرد. هنگامى نیز که برادرش به شهادت رسیده عراقیان براى امام حسین علیه السلام نامه هاى فراوانى نوشتند تا با رهبرى آن حضرت، معاویه را از خلافت، خلع و با ایشان بیعت کنند. با این حال، امام حسین علیه السلام در پاسخ به نامه ها، پیمان صلح برادرش را پیمان خود مى خواند و به آنها پاسخ منفى مى داد.
منبع : سبطین
