هوا به توضيح برخى از حكما و اهل دل، مجموعه خواسته ها و تمايلاتى است كه مقيد به هيچ قيد، و مشروط به هيچ شرطى نيست، خواسته ها و تمايلاتى كه صد در صد ضدّ خواسته هاى حق است، و در صورت چيره شدنش بر انسان، انسان را چون پر كاه در معرض طوفان معاصى و گناهان قرار ميدهد، و او را به طرف هر ظلمت و ضلالتى ميكشاند، و به انواع پليدى ها و آلودگى ها دچار مينمايد، و از وجود او ديوى خطرناك و حيوانى شكم پرست، و خوكى شهوت ران، و درندهاى هولناك، و شيطانى مكار ميسازد!!
هوا در طول تاريخ در ستيزه و جنگ با خدا و فرهنگ پاك او بوده و تا قيامت سر آشتى با حق را ندارد، و به يقين سلامت و سعادت انسان و خوشبختى ابدى و جاويدش در گرو سالم ماندن از هوا و پيروزى و غلبه بر آن است.
هواپرست تا هوا بر او حاكم است هرگز حق پرست نميشود، هواپرست تا هوا بر او چيره است از هيچ گناهى روى گردان نيست، هواپرست تا هوا بر او غلبه دارد، از هيچ ظلم و تجاوزى در امان نخواهد بود، هواپرست دشمن حق، و دشمن مؤمنان، دشمن انسان ها، و دشمن سعادت دنيا و آخرت خويش است، هواپرست هر حقيقتى، هر آئينى، هر دينى، و هر مكتب حقى را در همه شئونش مطابق ميل شيطانى خود ميخواهد و چنانچه آيات الهى و احكام خداوندى، و خواسته هاى ملكوتى و عرشى هماهنگ با ميلش نباشد، از پذيرفتن آن امتناع ميورزد و در برابرش به مخالفت ميايستد، و نميگذارد نور دين، در خميه حياتش بتابد، و به شدت در مقابل آن به جنگ برخاسته، و برضد آن تا جائى كه بتواند تبليغ ميكند و از هيچ تهمتى به مبلغان دين كه در رأس آن پيامبران و امامان هستند دريغ نميورزد، و آن بزرگواران را كه از نظر عقل و انديشه و افكار و اخلاق و عمل برترين مردم روزگارند به سحر و جادو، و كذب و دروغ، و ديوانگى و جنون نسبت ميدهد و با اين روش ناپسند تيشه به ريشه سعادت خود زده، دنيا و آخرت و انسانيتش را تباه مينمايد.
حضرت حق به يهود خطاب مى كند كه هواى نفس شما در برابر آنچه پيامبرتان و ديگر پيامبران براى نجات شما و سعادتتان آوردند به مخالفت ايستاد، و چون نبوت آن بزرگواران و احكام و دستورات حق را مطابق با خواسته هاى بيمهار خود نديديد، از پذيرفتنش امتناع كرديد و به تكبر نشستيد، و به خيال اين كه ممكن است دين پذيرى، شما را از رياست و بزرگ منشى و دنيائى كه در اختيار داريد يا در طلبش هستيد باز دارد گروهى از پيامبران را انكار كرديد و به تكذيبشان برخاستيد، و گروهى را كشتيد!! آرى عبادت هوا، و پرستش خواسته هاى نفس، شما را به دو گناه عظيم و سنگين انكار نبوت انبيا و كشتن پيامبران كه مايه هاى نجات شما بودند مبتلا كرد.
از پيامبر بزرگ اسلام و اهل بيت درباره هوا زيان هايش روايات بسيار مهمى رسيده از جمله: از رسول خدا روايت شده:
«انما سمى الهوى لانه يهوى بصاحبه:»
هوا به اين خاطر هوا نامگذارى شده كه آلوده اش را به سقوط ميكشاند.
از اميرمؤمنان روايت شده:
«ايها الناس ان اخوف مااخاف عليكم اثنتان: اتباع الهوى وطول الامل، فاما ابتاع الهوى فيصد عن الحق واما طول الامل فينسى الآخرة:»
اى مردم، ترسناك ترين چيزى بر شما از آن ميترسم دو چيز است: پيروى هوا، و آرزوهاى دور از دسترس، اما پيروى هوا شما را از حق باز ميدارد، و اما آرزوهاى دور از دسترس، آخرت را از ياد شما ميبرد.
«فضل العقل على الهوى لان العقل يملكك الزمان والهوى يستعبدك للزمان:»
عقل بر هوا برترى داده شده، زيرا عقل زمان را براى رشد و كمالت در اختيار تو ميگذارد، و هوا تو را برده زمان و زمينه سقوط و هلاكتت را فراهم مينمايد.
«اعلموا انه ما من طاعة الله شيئى الايأتى فى كره، وما من معصية الله شيئى الايأتى فى شهوة:»
بدانيد چيزى از طاعت خدا نيست مگر اين كه از روى بيميلى انجام ميگيرد، و چيزى از معصيت خدا نيست مگر اين كه از روى ميل و هوا تحقق مييابد.
و نيز از آن حضرت روايت شده:
من اتبع هواه اعماه و اصمه و اذله و اضله:
كسى كه از هواى نفسش پيروى ميكند، او را كور و كر و خوار و گمراه ميكند.
«رأس العقل مجاهدة الهوى:»
رأس عقل جهاد با هواى نفس است.
«لاتجتمع الشهوة والحكمة:»
هوا و حكمت با هم جمع نميشوند.
«مخالفة الهوى شفاء العقل:»
خلاف هوا عمل كردن، درمان عقل است.
از حضرت سيلمان (ع) روايت شده:
«ان الغالب لهواه اشد من الذى يفتح المدينة وحده:»
بى ترديد چيره شونده بر هواى نفسش، كارش سخت تر از كسى است كه به تنهائى شهرى را فتح كند.
معارض و مانع ظهور كامل دين با همه احكام و قوانينش- جز در زمانى كوتاه و ميان مردمى انگشت شمار- همين علل نفسانى و سازمان درونى ميباشد كه گروهى يكسره از آن سر ميتابند، يا به مبارزه عملى و علمى ميپردازند، و براى آزادى شهوات غيرقانونى و عقايد ميراثى و تقليدى و انديشه هاى ضدآئين خدائى خود فلسفه ميآورند.
گروهى به همان احساسات و عواطب قلبى و در محيط عبادت گاه سرگرم ميشوند و از محيط زندگى و معارضه با هوا بركنارش ميدارند.
حاكميت كامل حق كه همان آئين خدائى است آنگاه بر محيط زندگى سايه ميافكند كه عقل هاى صلاح انديش ايمانى در بيشتر مردم بر غرائز نفسانى حاكم شود، يا چنين آمادگى در عموم هويدا گردد.
اين تحول و انقلاب نفسانى يا جهش از غرائز حيوانى را پيامبران گذشته در نفوس اندكى از مردم مستعد آغاز كردن و اسلام با دعوت به توحيد و تأييد عقل و فضائل انسانى و احكام و دستوراتش، اصول و قوانين اين تحول و انقلاب را تكميل نمود.
تكامل عقول و انديشه هاى بشرى به سوى همين تحول پيش ميرود، اولين توصيف اميرمؤمنان از مصلح آخرالزمان و حاكم به حق و قائم به عدل اين است:»
«يعطف الهوى على الهدى:»
هوا را به سوى هدايت بر ميگرداند.
قوم يهود كه در هواپرستى نمونه اند از اين كه از پيامبران پيروى كنند امتناع دارند، و از ترس از دست دادن شئون مادى ايمان به حقايق نميآورند و در گذشته هم ايمان نياوردند، و البته تا هوا و حبّ جاه و مقام از قلب خارج نشود، انسان به عرصه ايمان در نميآيد، و تسليم حقايق نميگردد، صفات زشت و ناپسند و مذمومى چون عجب، كبر، ريا، و غضب و حسد و عشق افراطى به مال و حب جاه هفت مانع و حجابى هستند كه نميگذارند انسان به سعادت ابد برسد، چنان كه از آيات و روايات استفاده ميشود دوزخ داراى هفت طبقه است، كسى كه نفسش و درونش را از اين هفت رذيله پاك كند، قطعاً هفت در دوزخ را به روى خود بسته، و راه ورود بهشت را به خودش باز كرده است.
منبع : پایگاه عرفان
