انسان با اتصال به نور نبوت و بهره گيرى از فرامين حق، مراقب و مواظب حركات و رفتارهاى خود خواهد شد و به اين واقعيت پى خواهد برد كه اگر مطيع شهوت شود، در وى صفت پليدِ بى شرمى، حرص، چاپلوسى، نفاق، خسّت، حسد، شماتت و غير آن پديد آيد، اما اگر شهوت مطيع عقل گردد، عقلى كه مطيع وحى است، در انسان صفت قناعت، خويشتن دارى، شرم، ظرافت، آرامى، پارسايى، كوتاه دستى، و بى طمعى پديد آيد.
و اگر مطيع حالت غضب شود، در وى كبر و تهوّر، ناپاكى و لاف زدن، بزرگى فروختن، مكر و حيله و جنگجويى، خودبزرگ بينى و ظلم كردن به وجود آيد، و اگر غضب را تابع عقل كند، البته عقل تابع وحى در وى صبر و بردبارى و عفو و ثبات و شجاعت و سكون و شهامت و كرم آشكار گردد.
و اگر مطيع حالت شيطانى نفس گردد، حيله گر و مكّار، خائن و ياوه سرا و بددرون و منافق، از كار درآيد، و اگر آن حالت را وصل به عقل الهى كند، در وى زيركى و معرفت، علم و حكمت، صلاح و سداد پيدا شود. اين حالاتى است كه چهره مثبت و منفى اش تابع پاكى و آلودگى نفس است و پاكى و آلودگى نفس، تابع پيروى يا نافرمانى او از دستورات خداست.
منبع : پایگاه عرفان
