برخى از روايات باب توحيد

از رسول خدا خطبه بسيار مهمى در باب توحيد وارد شده كه به ترجمه آن اكتفا مى كنم: ستايش براى خدائى است كه در اوليت و ازليت يكتاست، به سبب الهيتش عظمت دارد، و با كبريائى و جبروتش اظهار بزرگوارى مى نمايد، آنچه را به وجود آورده ابتداءً و بدون نقشه قبلى ايجاد كرده است، آفريننده ما با لطف پروردگارى اش قديم است، و با آگاهى به خبر و نتيجه خلقت نطفه موجودات زنده را شكافته است، و با نيروى استوارش آفريده هاى را پديد آورده، با روشنى صبحگاهان سياهى شب را به روز آورده، هيچ قدرتى نمى تواند خلقتش را تبديل نمايد و هيچ توان مندى نمى تواند صنعش را تغيير دهد، دستورش تعقيب كننده و فرمانش را ردّ كننده اى نيست.

راحت گاهى از اجابت دعوتش وجود ندارد، و سلطنت و ملكش را زوالى نيست، مدت حكومتش پايان نمى پذيرد، او خدائى ثابت و ازلى و دائم و هميشگى است، نورش ميان او و مخلوقاتش حجاب قرار داده ذات محجوبش در افق بلند و عزتى شامخ و سلطنتى عالى است.

بالاتر از همه چيز و نزديك به همه چيز است، بدون اين كه با چشم سر ديده شود براى مخلوق خود تجلى مى كند، او در ديدگاه بسيار بلندى قرار دارد، دوست دارد كه با اين عظمت و جلالت به مقام وحدانيت و يگانگى اختصاص داده شود، زيرا اينگونه ويژگى ها را غير او دارا نيست، كه نورش سبب احتجاب او شود، و نسبت به هستى در يك چنين مقام بلندى واقع گردد، خود را از آفريده ها پنهان داشته، ولى سفيرانى را به سوى ايشان فرستاده كه حجت و راهنماى رساى مخلوق قرار گيرند، و پيامبران را گواه بر بندگان گمارده، در ميان انسانها پيامبران برانگيخته است كه مژده رسان رحمت و هشدار دهنده نسبت به عذاب باشند، براى اين كه اگر كسى به هلاكت مى رسد دليل و حجت بر او قائم باشد، و اگر فردى حيات معنوى مى يابد بر اساس برهان يابد، و آنچه بندگان درباره خداى خود نمى دانستند به وسيله آن سفيران بفهمند، پس او را با كمك انبيا به پروردگارى بشناسند پس از اين كه انكار نمودند و به يگانه بودنش اعتراف نمايند بعد از آن كه عناد ورزيدند.