در طول تاريخ به وسيله افراد گوناگون و به توسط بسيارى از كتب علمى، براى انسان مقاماتى بيان شده و هر كسى يا هر دانشمندى فراخور مقام و حالش براى انسان شأنى بيان كرده، ولى وقتى به بهترين منبع و ارزنده ترين ذخيره يعنى قرآن مراجعه مى كنيم، مى بينيم خداوند بزرگ كه صاحب آفرينش و خالق عالم و آدم است، بهترين و والاترين مقام را براى انسان مقام بندگى و عبوديت او نسبت به حضرت حق مى داند.
قرآن مجيد، بهترين مقامى كه براى انبيا و اوليا معرفى مى كند مقام عالى بندگى است، چرا كه هر كس به دايره بندگى قدم گذارد، از هر قيد و بندى رسته و در فضاى بهارى قرار گرفته كه تمام استعدادهايش شكوفا خواهد شد.
بندگى حقيقى، از طرفى تمام درهاى رحمت الهى را به روى انسان باز مى كند و هشت در بهشت را براى انسان مى گشايد و هر در شرى، به خصوص هفت در جهنم را به روى انسان مى بندد.
در مسير بندگى، قلب انسان به تدريج آماده پذيرفتن نور مى گردد و در كنار آن نور موفق به تماشاى حقايق شده و به وصال جمال خواهد رسيد.
|
اى كه با درد تو انديشه درمان خوش نيست |
بى تماشاى جمال تو گلستان خوش نيست |
|
|
بى تو ما را هوس گلشن و صحرا نبود |
زان كه بى صحبت تو روضه رضوان خوش نيست |
|
|
هر كه عاشق نبود صورت بى جان باشد |
تو خود انصاف بده صورت بى جان خوش نيست |
|
|
گر چه بسيار شنيديم كه هجران خوش تر |
ما طلبكار وصاليم كه هجران خوش نيست |
|
|
خوشتر اينست كه انصاف و غرامت دادن |
هم چنان با من دلتنگ پريشان خوش نيست |
|
|
اى دل ار طالب وصلى هوس از جان بگسل |
غم جان با طلب صحبت جانان خوش نيست |
|
|
طالب وصل حرم را نتوان گفت عماد |
كه بيابان خطرناك و مغيلان خوش نيست |
|
قرآن مجيد در سوره يوسف: 12، مريم: 63 كهف: 65، فاطر: 32، صافات:
81، 111، 122، 132، 171، ص: 45، تحريم: 10، از انبياى الهى به عنوان عباد مخلصين، عباد مؤمنين، عباد مرسلين، عباد صالحين ياد مى كند و اين مقام، بالاترين مقامى است كه خداوند مهربان از انبياى خود به عنوان اين مقام ياد مى كند.
قرآن مجيد، به طور مكرر از پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله به عنوان عبد ياد مى كند:
[سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى بِعَبْدِهِ ] .
منزّه و پاك است آن [خدايى ] كه شبى بنده اش [محمّد صلى الله عليه و آله و سلم ] را از مسجدالحرام به مسجد الأقصى كه پيرامونش را بركت داديم، سير [و حركت ] داد.
[الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلى عَبْدِهِ الْكِتابَ ] .
همه ستايش ها ويژه خداست كه اين كتاب را بر بنده اش نازل كرد.
[تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ ] .
هميشه سودمند و با بركت است آن كه فرقان را [كه قرآن جدا كننده حق از باطل است ] به تدريج بر بنده اش نازل كرد.
در تشهّد هر نماز واجب، تمام مكلفين، به دستور حضرت حق از پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله به عنوان عبد حق ياد مى كنند، تا بدانند كه مقام عبوديت، بالاترين مقام و بلكه ريشه تمام مقامات است.
«أشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلّااللّهَ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ وَأشْهَدُ أنّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ».
منبع : پایگاه عرفان
