رفتن به مجالس علم جهت رشد عقل و كمال روح و يافتن واقعيت ها و به دست آوردن معرفت، به حقيقت زكات پاى انسان است و در اداى اين زكات، بهترين بهره هاى مادى و معنوى نصيب انسان مى گردد.
به حقيقت كه در تمام روى زمين هيچ مجلسى، ارزنده تر و پر بهره تر و نافع تر از مجلس علم نيست، مجلس علم مجلس حق، مجلس نور و بنابر روايات باغى از باغ هاى بهشت است.
رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:
هر كه راهى رود كه در آن دانشى جويد، خداوند او را به راه بهشت برد و به راستى فرشته ها براى طالب علم پرها و بال هاى خود را فرو نهند به نشانه رضايت از او و اين محقق است كه براى طالب علم هر كه در آسمان و زمين است آمرزش خواهد، تا برسد به ماهيان دريا. فضيلت عالم بر عابد چون فضيلت ماه است بر ستارگان در شب چهارده و براستى علما وارث پيامبرانند زيرا پيامبران دينار و درهمى به ارث نگذاشتند ولى ارث آن ها علم بود و هر كس از آن برگرفت بهره فراوانى برده است .
ابوبصير مى گويد: از حضرت صادق عليه السلام شنيدم مى فرمود:
هر كه كار خيرى ياد بدهد، مانند كسى كه بدان عمل كند اجر مى برد، گفتم: اگر او هم به ديگرى ياد دهد به معلم اول ثواب آن عمل مى رسد؟ فرمود: اين ثواب براى او جارى است، اگر به همه مردم هم ياد بدهد، گفتم: اگر معلم بميرد؟
فرمود: اگر چه بميرد .
امام سجاد عليه السلام فرمود:
اگر مردم مى دانستند در طلب علم چه فايده اى است دنبال آن مى رفتند گرچه خون دل در راه آن بريزند و به گرداب ها فرو شوند، براستى خداى تبارك وتعالى به دانيال عليه السلام وحى فرمود، مبغوض ترين بندگانم نزد من نادانى است كه حق اهل علم را سبك شمارد و از آنان پيروى نكند و دوست ترين بندگانم نزد من پرهيزكار طالب ثواب شايان و ملازم علما و پيرو بردباران و پذيراى از حكمت شعاران است .
منبع : پایگاه عرفان
