سطح فوقانى زبان‏

اين سطح مانند تمام زبان داراى دو قسمت افقى و عمودى است، قسمت افقيش در دهان واقع و متوجّه سقف آن مى باشد و قسمت عموديش در عقب و مواجه با حلق است.

در حدّ فاصل اين دو قسمت، خط فرورفتگى است به نام شيار انتهايى كه محل تقاطع دو شاخه مشكله آن، عميق تر و خلفى تر از ساير قسمت هاى آن است و به سوراخ اعور، يا روزنه كور موسوم مى باشد.

در روى قسمت افقى اين سطح اجزاى زير ديده مى شود:

1- در خط وسط، شيار قدامى خلفى كه از نوك زبان شروع و به سوراخ اعور ختم مى گردد، به اسم شيار ميانى.

2- چين هايى كه عرضاً قرار گرفته و عده آن ها زياد است.

3- برآمدگى هايى كه در تمام اين سطح پراكنده بوده و از متفرعات مخاط زبانى است به نام حبّه هاى زبانى كه عده اى از آن ها نسبتاً بزرگ و در جلوى شيار انتهايى واقع و روى هم رفته تشكيل زاويه حاده را مى دهند كه فرجه آن به طرف جلو است و به هشت زبانى موسوم مى باشد و بالاخره پاره اى از حبه ها كه كوچك ترند، در روى تمام قسمت افقى سطح فوقانى موجود مى باشد و ما در موقع شرح مخاط زبان به ذكر آن ها خواهيم پرداخت.

قسمت عمودى سطح فوقانى كه متوجه به حلق است، غير منظم و داراى غددى است كه مجموع آن ها را لوزه زبانى مى نامند، بين انتهاى تحتانى اين قسمت و غضروف مكبى كه در عقب آن قرار دارد، سه چين مخاطى موجود مى باشد كه

زبان را به غضروف مكبى متصل نموده و به چين هاى زبانى مكبى ميانى و طرفى موسومند، بين چين هاى طرفى دو فرورفتگى است به نام حفره هاى زبانى مكبى.