خدايا چگونه از بارگاهت با نوميدى و محروميت بازگردم،درحالى كه خوش گمانى ام به بخشش وجودت اين بوده كه مرا نجات يافته و بخشيده باز مى گردانى،خدايا عمرم را در آزمندى غفلت از تو نابود ساختم، و جوانى ام را در مستى دورى از تو پير نمودم.خدايا در روزگار غرور نسبت به تو،بيدار نشدم و گاه تمايلم به سوى خشم تو آگاه نگشتم.
منبع : پایگاه عرفان
